Als je houdt van donkere thrillers, dan is Se7en echt zo’n film die je niet meer loslaat. Deze intense misdaadfilm kwam uit in 1995 en wordt nog steeds gezien als een van de beste films ooit over seriemoordenaars. In tegenstelling tot veel andere thrillers, draait het bij Se7en niet om spectaculaire actiescènes, maar om het opbouwen van spanning en een beklemmend gevoel dat de hele film aanhoudt.

In de film volgen we twee rechercheurs: de jonge, gedreven Mills (Brad Pitt) en de rustige, ervaren Somerset (Morgan Freeman). Ze proberen een reeks gruwelijke moorden op te lossen, waarbij elke moord gebaseerd is op een van de zeven hoofdzonden. Wat deze film zo sterk maakt, is niet wat je ziet, maar wat je niet ziet. De meeste gewelddadige scènes worden niet in beeld gebracht, maar je ziet de schokkende resultaten. Die aanpak maakt de film des te beklemmender.

De opnames waren soms net zo zwaar als het verhaal

Hoewel het maken van Se7en minder gruwelijk was dan het verhaal zelf, waren er achter de schermen genoeg bijzondere momenten. Zo speelde Leland Orser een man die ongewild betrokken raakt bij de “lust”-moord. Om echt in paniek te kunnen acteren, besloot hij om twee nachten niet te slapen. Hij dacht dat zijn scène op maandag zou worden opgenomen, maar die werd tot twee keer toe uitgesteld. Hierdoor was hij totaal uitgeput toen het moment eindelijk daar was. Die vermoeidheid en stress zie je dan ook duidelijk terug in zijn performance.

Een andere onvergetelijke scène is die van het “luiheid”-slachtoffer. John C. McGinley, die de leider van het SWAT-team speelt, wist niet dat het slachtoffer nog leefde. Zijn reactie van pure schrik toen het lichaam ineens bewoog, was dus helemaal echt. Die eerste take is uiteindelijk ook in de film gebruikt.

Brad Pitt bepaalde het einde

Se7en staat bekend om zijn heftige einde, waarbij Brad Pitts personage geconfronteerd wordt met een schokkende waarheid. De studio wilde het einde eigenlijk aanpassen, om het minder zwaar te maken. Brad Pitt was daar fel op tegen. Hij wilde dat de originele, confronterende ontknoping behouden bleef. Hij liet zelfs vastleggen in zijn contract dat dit niet aangepast mocht worden. Zonder zijn vastberadenheid had de film waarschijnlijk een minder impactvol einde gekregen.

Ook regisseur David Fincher had zijn eigen manier om het publiek te raken. In eerste instantie eindigde de film direct nadat de laatste schot viel, met tien seconden zwart scherm. Helaas gooide een projectie-assistent roet in het eten door meteen het zaallicht aan te doen. Daardoor kwam het einde niet zo hard binnen als gehoopt. Fincher paste daarna het einde iets aan, zodat de kijker toch even de tijd kreeg om bij te komen.

Achter de schermen ging het er bijzonder aan toe

De notitieboeken van moordenaar John Doe zien er angstaanjagend echt uit. Ze werden met zoveel zorg gemaakt dat medewerkers bij een kopieerwinkel serieus in paniek raakten toen ze het materiaal zagen. Ze wisten niet dat het voor een film was en dachten dat ze met het werk van een echte gek te maken hadden.

Ook bijzonder: schrijver Andrew Kevin Walker stuurde zijn script op goed geluk naar een bekende scenarist en belde hem daarna gewoon op. Niet de standaardroute, maar het werkte wel. Zijn verhaal werd opgepikt en groeide uit tot een moderne klassieker.

Op de set zelf was er ook genoeg te beleven. Brad Pitt raakte gewond tijdens een opname en sneed zijn hand open. In plaats van het filmen stil te leggen, besloten ze het ongeluk in het verhaal te verwerken. Zo liep zijn personage Mills een blessure op in de film, waardoor Pitt gewoon met een verband kon doorfilmen.

Een alternatieve cast en bijna-sequel

De hoofdrollen waren bijna gespeeld door heel andere acteurs. Denzel Washington kreeg de rol van Mills aangeboden, maar wees hem af omdat het script te duister was. Later gaf hij toe dat hij daar spijt van had. Ook Al Pacino werd benaderd voor de rol van Somerset, maar hij koos voor een andere film. Voor de rol van Tracy, de vrouw van Mills, werd eerst gedacht aan Christina Applegate voordat Gwyneth Paltrow uiteindelijk de rol op zich nam.

De rol van de moordenaar John Doe werd bijna gespeeld door Michael Stipe van de band R.E.M. Uiteindelijk werd de rol perfect ingevuld door Kevin Spacey, die pas in de aftiteling werd genoemd om de verrassing intact te houden.

En er werd zelfs gewerkt aan een vervolg. Een bestaand script werd omgeschreven zodat het vervolg op Se7en kon worden, met opnieuw Morgan Freeman als Somerset. Maar zowel hij als regisseur Fincher zagen een vervolg niet zitten. Dat script werd uiteindelijk zonder connectie met Se7en verfilmd als Solace, met Anthony Hopkins in de hoofdrol.

Se7en blijft ook vandaag de dag nog indrukwekkend

Het is bijna niet te geloven dat Se7en in 1995 werd uitgebracht. De film voelt nog steeds fris, intens en tijdloos. De combinatie van sterk acteerwerk, een briljant script en de gedurfde keuzes van regisseur David Fincher maken het een film die je lang bijblijft. Pitt en Freeman leveren topwerk, maar ook alle bijrollen – hoe klein ook – zijn zorgvuldig uitgewerkt en sterk geacteerd.

Voor wie houdt van intelligente thrillers die je bij de keel grijpen, is Se7en een absolute aanrader. Het is geen film voor mensen die op zoek zijn naar luchtige spanning. Maar als je een film wilt die je laat nadenken en raakt, dan is dit er een om op je lijstje te zetten.

Iets voor jou? Bekijk de trailer hier: